Voor alle ouders vast bekend, het boek “oei, ik groei” van Hetty van de Rijt. Het is een boek uit 1992, inmiddels vertaald in meer dan 20 talen en nog steeds populair onder de nieuwe ouders.
Ik heb het boek ook in de kast staan en het was tijdens de baby en peutertijd van mijn dochter een welkom ding. Het lag niet aan onze opvoeding, aan buikkrampjes of doorkomende tandjes, het lag aan onze dochter die een “sprongetje” aan het maken was! Ze is inmiddels 9 jaar oud, gezond en lekker op weg naar steeds meer zelfstandigheid. Het is goed aan het komen!
Wanneer ik dat boek voor het laatst opengeslagen heb om iets na te zoeken weet ik niet. Maar op een moment leken de sprongetjes minder duidelijk of minder pijnlijk. (Voor alle betrokkenen…)
Maar nu begin ik toch ineens te twijfelen. Stoppen wij als mens wel met die sprongetjes? Of zijn ze er gewoon nog? En als ze ons leven lang onderdeel van ons blijven, hoe regelmatig zijn ze er dan nog? En hoe duidelijk en pijnlijk? (voor alle betrokkenen….)
Ik word eind deze maand 45. Nog lang geen tijd voor de OVERGANG. Nee dat is voor later en voor anderen en niet voor mij. Ik ben nog hartstikke jong, ik geef yoga lessen, weet alles van het menselijk (vrouwelijk) lichaam. Nee dit is bij mij helemaal niet aan de hand.
Of wel?
Er zijn dagen dat werkelijk alles stom is. De zon schijnt, het is windstil, ik ben buiten op de fiets onderweg naar werk, geen haast, geen stress, lekkere muziek op mijn oren, maar in mij schuilt een monster. Een boos en verdrietig monster. Waarop en waarover weet niemand alleen het monster. En heel eerlijk gezegd, er zijn best veel van die dagen. Thuis doe ik mijn best om het manlief en dochterlief niet te laten ontgelden. Ik zoek daarom vaak de strijkplank in combinatie met Netflix op. Daar zijn zij veilig van het monster.
Het lijkt wel of het monster zich steeds vaker bezit maakt van mij. Wat is dit? En waarom? Ben ik een sprongetje aan het maken?
Als ik er zo eens naar kijk is dit gewoon ook een oei-ik-groei-tje. Ik maak een sprong van iets naar iets. En dat gaat niet zonder pijn en ongemak. Kinderen doorleven hun sprong, gaan er helemaal in op. Ik niet. Ik wend me tot Google, supplementen en Netflix. Ik analyseer en pieker me rot en ik raadpleeg vriendinnen om maar vooral bevestigd te krijgen dat dit heel normaal is. Wat nou als ik het gewoon eens ga doorleven. Mij ga neerleggen bij wat er zich aandient. Het monster niet wegduw, maar omarm? Hoe weet ik nog niet heel precies, maar ik weet dat het heel goed gaat als ik mijn matje opzoek en mijn yin playlist op spotify aanzet.
Het gaat beter als ik even niet DOE of REGEL of MANAGE. Het gaat beter als ik BEN. Het gaat beter op mijn matje. Het gaat beter na YIN!
